34 WEKEN ZWANGER EN DE DEFINITIEVE BEVESTIGING DAT DE BABY IN STUITLIGGING LIGT
Ik was 34 weken zwanger toen bij de controle bleek dat onze kleine nog in stuit lag. We zagen het al aankomen, omdat hij eerder ook al in stuit lag en ik zijn hoofd steeds bij mijn ribben voelde. Ik had het er met een vriendin over en zij vertelde dat haar kindje ook in stuit lag, en dat zij met oefeningen en moxa sticks van het online consult ‘Upside Down Baby’ aan de slag was geweest. En dat had geholpen, haar dochtertje was gedraaid! Dat wilden wij ook wel proberen zodat we voor een vaginale bevalling konden gaan. Omdat ik al een afspraak had staan voor een uitwendige draaiing 1 week later, moest ik wel snel schakelen. Ik kon Renee diezelfde dag nog bereiken en zij nam de tijd om alle mogelijkheden door te nemen. Ze gaf aan dat het vrij kort was om nog iets te kunnen doen, maar proberen kan altijd! Omdat ik redelijk in de buurt woon ben ik naar haar toe gereden om de moxa sticks op te halen en diezelfde dag begonnen met de oefeningen.
De afspraak voor de draaiing is uiteindelijk een paar dagen verzet, waardoor ik nog wat langer met de oefeningen en moxa sticks aan de slag kon. Mijn vriend draaide elke dag de sticks langs mijn tenen en ik lag ervoor ondersteboven op een strijkplank haha. Gelukkig hebben we de foto’s nog ;-).
ZWANGERSCHAPSDIABETES EN GESCHAT GROOT KIND EN EEN VERSIE
Toen ik naar het ziekenhuis ging voor de uitwendige draaiing bleek onze kleine helaas nog steeds in stuit te liggen, dus deden ze tot drie keer toe een poging voor om ons ventje te laten draaien – dit vond ik behoorlijk pijnlijk. Helaas, hij wilde echt niet. De gynaecoloog gaf aan het verder niet te willen forceren, omdat de kleine duidelijk aangaf niet te willen draaien. Dat was op donderdag, en op vrijdag kregen we de datum voor de geplande keizersnede. Ons zoontje was al vrij groot (door zwangerschapsdiabetes, en het zit in de familie), dus we hadden al afgestemd dat een vaginale bevalling een te groot risico zou zijn. Dus 1 juni zou ons zoontje geboren worden. Dat gaf wel wat rust, ik wist nu waar ik aan toe was.
DE BEVALLING BEGON EERDER DAN DE GENTLE SECTIO GEPLAND STOND
De volgende dag, op zaterdagavond, kreeg ik wat krampen. Ik dacht dat ik te zware boodschappen had getild. Toen de kramp aan bleef houden, dachten mijn vriend en ik dat het misschien indalingsweeën waren. Ons zoontje was nog niet ingedaald, dus dat klonk logisch. Het werd wel heftiger, dus we gingen de weeën timen. ‘s nachts hebben we twee keer contact met het ziekenhuis gehad, ben ik gaan douchen om de kramp wat te verlichten en rond 04:00 uur toch nog even contact omdat het nog steeds pijn deed. We zouden naar het ziekenhuis gaan, maar de kramp werd minder. Dus nam ik een paracetamol, belde het ziekenhuis dat we toch niet zouden komen en probeerde te gaan slapen. Dat ging niet, het bleef pijn doen. Dus om 06:30 uur toch besloten naar het ziekenhuis te gaan. Spullen gepakt, toch maar voor de zekerheid alles mee voor ons zoontje, en rond 08:00 uur waren we in het ziekenhuis.
Ze deden eerst even een check op een blaasontsteking, omdat mijn symptomen daar ook op leken. Dat zou het kunnen zijn, maar ik bleef opvallende kramp houden. De verloskundigen deden ook een inwendige check voor de ontsluiting en toen bleek dat ik al 7 centimeter ontsluiting had! Toen ging alles heel snel: er werden wat checks gedaan, ik kreeg een operatieshirt aan en een infuus, en mijn vriend ging de spullen uit de auto halen. Het was een rustige zondag, dus er was wel spoed maar geen haast. We kregen steeds duidelijke uitleg en er was ruimte voor een gentle ceserean. Ik kreeg mijn zoontje dus direct bij me nadat hij was geboren! Om 09:26 uur lag hij bij ons, zo bijzonder. En ik was zo blij dat hij uit zichzelf wilde komen! De Apgar-score was heel goed, de controles ook. Een gezond en alert ventje! Onze kleine Sepp Vigo Dijkstra was geboren, op moederdag (14 mei) nog wel!
EERDER DAN 37 WEKEN GEBOREN, DUS MOESTEN WE EVEN IN HET ZIEKENHUIS BLIJVEN
Omdat hij met 36 weken en 5 dagen is geboren was hij wel een ‘randje-prematuur’. In principe had hij nergens last van: hij was al 3.5 kilo en verder gezond. Alleen had hij te weinig energie om zijn lichaamstemperatuur op peil te houden en goed aan de borst te kunnen drinken, dus kreeg hij warmtedoeken om zich heen, deden we huid-op-huidcontact en kreeg hij kunstvoeding om van binnenuit op te warmen. Dat ging al snel beter en we hebben nog een week zijn temperatuur in de gaten gehouden. We konden na twee dagen gewoon naar huis, en hebben goede hulp gehad in het ziekenhuis. De kraamzorg was ook super, ik kreeg hulp met de borstvoeding die al snel op gang kwam en uiteindelijk heel goed ging. In het begin kolfde ik en gaven we de fles, zodat Sepp niet te veel energie kwijt zou zijn aan het drinken aan de borst (hij viel steeds in slaap tijdens het drinken, waardoor hij te weinig binnen zou krijgen). En na een week of anderhalf ging het ineens heel goed en had hij de kracht om aan de borst te drinken. En hij groeide als kool!
Nu zijn we alweer 14 weken verder, en Sepp is lekker veel aan het lachen, dingen aan het pakken en een vrolijke baby aan het zijn! En bij de nacontrole hebben we het nog even gevraagd: had de uitwendige draaiing invloed op dat hij eerder kwam? In principe niet, dat zou dan al op donderdagavond gebeurd moeten zijn. Dus we houden het erop dat hij het zelf tijd vond om te komen. Heel fijn, want hij – en mijn lichaam – waren er dus klaar voor. Daardoor heb ik ook een heel goed herstel gehad, en Sepp een goed begin 🙂
