HET BEGON ALS EEN ONBEZORGDE ZWANGERSCHAP
Op 18 juli van 2021 kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik zwanger was. Vol blijdschap hebben wij mijn zwangerschap doorgemaakt. De 20 weken echo die wij hadden op 26 oktober zag er goed uit en het zou helaas weer een hele poos duren voor we ons kindje weer zouden zien.
Op maandag 10 januari was het onverwachts heel erg glad buiten. Toen ik naar mijn werk wilde fietsen, viel ik van mijn fiets. Los van de schrik was ik toch wat onzeker over de gezondheid van mijn baby. Toen ik de verloskundige belde om te vragen hoe ik er zeker van kon zijn dat er niets ergs was gebeurd in mijn buik, gaf ze aan dat ik langs kon komen voor een controle. Dat deed ik natuurlijk direct. Het zag er allemaal goed uit, maar het viel de verloskundige op dat mijn buik klein was voor het aantal weken zwangerschap en zij wilde voor de zekerheid een groeiecho plannen.
BIJ DE GROEIECHO BLEEK DE BABY IN STUIT TE LIGGEN
Op 21 januari was de groeiecho, die er gelukkig goed uitzag. Dat was ook het moment dat ons verteld werd dat ons kindje in een onvolkomen stuitligging lag.
Toen was ik 32 weken zwanger. Ik heb vanaf het begin gedacht dat ik thuis, in een bevalbad, wilde bevallen. Dus toen we te horen kregen dat ze in een stuit lag, begon ik een beetje te balen. Zou ons plan in duigen vallen?
Op 3 februari hadden we weer een groei echo. Ons kindje bleek goed gegroeid te zijn ten opzichte van de vorige keer maar de PI-waarde (=waarde van de bloeddoorstroom) was wat afwijkend van de norm. Hierdoor moesten we drie keer in de week CTG-scans laten maken. Dan worden er ook echo’s gemaakt. Elke keer dat we mochten kijken, lag ze nog steeds in de onvolkomen stuit.
Ik had ook niet anders gedacht want de bewegingen, die ik minimaal voelde omdat mijn placenta aan de voorkant zat, voelde ik steeds op dezelfde plek.
BEVALOPTIES VOOR DE ONVOLKOMEN STUITLIGGING
Bij de verloskundige praktijk was het op een gegeven moment tijd om het bevalplan te bespreken. Wij hebben ons geïnformeerd over een stuitbevalling en een keizersnede. We kregen folders mee waar de voor en nadelen in stonden. Ik ben blij met de informatie die we gekregen hebben vanuit de verloskundige praktijk, maar ook vanuit het ziekenhuis waar we artsen spraken tijdens de CTG-scans en controles, want zonder die informatie had ik een stuitbevalling niet eens overwogen. Ik besloot een versie te doen in het ziekenhuis, ik kon het idee van een thuisbevalling met een baby in hoofdligging nog niet loslaten.
Daarbij heeft een van de verloskundige een keer moxasticks genoemd en andere alternatieven buiten een versie om, maar dat heb ik toen eigenlijk niet echt goed opgeslagen.
Pas toen ik met een vriendin appte en zij mij wees op bepaalde oefeningen om het kindje te laten draaien, dacht ik weer aan de woorden van de verloskundige en begon te googelen.
MOXASTICKS GEBRUIKEN TERWIJL WE OOK KOZEN VOOR EEN VERSIE
Ik kwam uit bij Renee en appte met haar en zij belde mij vervolgens op. Toen ik mijn verhaal deed gaf zij eerlijk aan dat het inzetten van moxasticks kort dag zou zijn, aangezien ik een paar dagen later al, op 24 februari, de 1e versie afspraak had staan. Oefeningen zouden wel nog hun werk kunnen doen, dus die deed ik. Eenmaal in het ziekenhuis voor de versie, bleek dat ze nog steeds in de stuitligging lag. De versie lukte helaas niet.
Ik wilde ook een tweede versie doen, ook al deed de eerste poging behoorlijk veel pijn. De eerste keer kwam ons kindje los uit mijn bekken, draaide voor 1/4 deel maar ging daarna niet verder. De tweede keer kwam zij niet eens uit mijn bekken, dus daar hield de poging op.
Het was klaar. Ik moest gaan beslissen. Inmiddels was ik toen 36 weken zwanger.
IK WILDE EEN NATUURLIJKE BEVALLING ONDANKS DE STUITLIGGING
Mij laten inleiden voor een geplande keizersnede sprak ons niet aan. Ik wilde de bevalling zo natuurlijk mogelijk laten gebeuren, dus vandaar dat ik besloot om een stuitbevalling te doen. In mijn achterhoofd ging ik er stiekem van uit dat het niet zou lukken en het zou eindigen in een keizersnede. Niet omdat ik pessimistisch ben ingesteld, maar omdat ik dat gevoel sterk had. Mijn vriend daarentegen had er alle vertrouwen in!
Mijn gevoel was gelukkig niet juist en dat van hem wel..
Uiteindelijk heb ik in iets minder dan 7 uur ontsluitingsweeën en persweeën gehad en onze dochter op de wereld gezet terwijl ik met mijn knieën op het bed zat. Mijn armen leunden over de rand van het bed heen, dat wat omhoog gezet was. Voor mij echt een hele fijne, natuurlijke houding.
Ik kijk met een mega goed gevoel terug op mijn bevalling. Ik ben enorm trots op mijn lijf en natuurlijk op ons prachtige meisje.
Naderhand bleek dat zij een (hele) korte navelstreng had en dat daarom de versie nooit had kunnen lukken. Daarnaast had ik ook nog eens weinig vruchtwater, strakke buikspieren en lag ik als baby zelf ook in onvolkomen stuit:).